|
Fortikaj knaboj iras sur plugtero kaj mildvizaĝajn bovojn ili gvidas. Vapore post ili la spur' humidas, kie apertas ĝin por sem' la fero. Poste, larĝgeste, viroj postrapidas ŝutante semojn; levas kun fidelo l' olduloj bonaj preĝojn al ĉielo, laŭ Dia plaĉ' pri riĉaj fruktoj fidas. Kaj kvazaŭ pia homa danko laŭda honoras nun la teron; en modesta sunlumo, vesperiĝe, streĉas neĝan tempion la montar'; per kant' mallaŭta ekzumas homoj, kaj en movo gesta majeston ili havas pastre-preĝan. |